نوروز که آمد، دلِ تقویم تپید از نفسِ گرمِ پیام.

همه بودند، به جز من 

که هنوزم نگهم خیره به راه است، ته آن سال تمام.

سفره گسترده شد و شمع در آیینه درخشید به نور.

همه لب بسته به شادی، منم، امّا،

که نشستم وسطِ خاطره‌ها، ساکت و بی نطق و کلام.

خانه پر بود ز مهمان، گل و عیدی و هیاهوی بهار، 

وقت تحویلِ دعا بود، 

و من باز تو را آرزو کردم، همان میلِ حرام!

چشمِ تو نیست، ولی ردّ نگاهت به در و پنجره‌هاست.

همه درگیرِ همان لحظه‌اند، امّا

دل من رفته به شب هایی که لبخند تو را داشت مدام.

چشم‌ها زل زده بر ثانیه‌ها، مستِ نسیم‌اند و پر از عطرِ بهار

همه گفتند و شنیدند سلامی. 

من فقط مانده‌ام اینجا، پُرِ تردید، که شاید که بیایی و بگویی سلام!

همه گفتند: چه سالی! چه بهاری! چه امیدی به دوام!

دلِ من خسته‌تر از کهنه درختی‌ست،

که درونش شده صد فصلِ زمستان، پرِ اندوه و ملام…

سال پیش هر شب و هر روز به افسوس گذشت،

چه بهاریست اگر باز نباشی؟

نرسد از دل نوروز نشانی به جز تلخی‌ کام!