از میانِ یادداشت‌ها... احتمالاً ۲۲ آذر

این روزها بیش از هر زمان دیگری به نام این داستان فکر می‌کنم؛ به اینکه چه عنوانی می‌تواند لیاقت روایتِ من را داشته باشد. در ابتدا ذهنم بی‌اختیار رفت سمت نام‌هایی حماسی و وسوسه‌انگیز؛ چیزی شبیه به مصائب شیطان!

امّا بعد با خود گفتم شیطان چه گناهی دارد که هر بار پایش به ماجراهای ما باز می‌شود؟ راستش را بخواهید، فکر می‌کنم درست‌ترین و به‌جا‌ترین "نه" تاریخ هستی را شیطان گفت، هنگامی که از سجده کردن در برابر آدم سر باز زد. او حقیقت انسان را بهتر از هر کسی می‌دانست؛ حتّی بهتر از خالقش!

به هر حال، من به دنبال نامی بودم که نه فقط قصّه‌ی من را روایت کند، بلکه ذاتِ مرا نیز توضیح دهد و جوهره‌ی وجودم را عیان کند.

و بالاخره آن را پیدا کردم:

بی‌همه‌چیز!

این نام تنها یک دشنامِ معمولیِ کوچه‌بازاری نیست، بلکه یک حقیقتِ فلسفی‌ و یک مفهومِ وجودیست.

برای من، بی‌همه‌چیز یعنی انسانی که ظاهراً همه‌چیز دارد، اصالت، موقعیّت اجتماعی، تحصیلات، ثروت، شغل، همسر، اعتبار، آینده و تمامِ آن چیزهایی که انسان‌های دیگر برای رسیدن به آن‌ها سال‌ها جان می‌کنند. امّا هیچ‌کدامشان او را ارضا نمی‌کنند.

بی‌همه‌چیز کسی است که به ظاهر دستان پُری دارد، ولی با درونی خالی زندگی را ادامه می‌دهد. در ظاهر صاحب همه‌چیز است، امّا در باطن بی‌چیزتر از هر کسی ا‌ست.

بی‌همه‌چیز تنها نام داستان من نیست!

بلکه حکمِ من است…

و شاید، تمام انسان‌ها -  اگر با خودشان صادق باشند - در جایی از زندگی‌شان، به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند…!