من در هوس و فکر تو بودم که جهان پایان یافت…

آغوش تو را خواستم و 

سهم مرا دادی و

فکرم جان باخت…

دلتنگِ تو بودم، تو که هرگز تنِ بیمارِ مرا لمس نکردی… 

در خواب تو را دیدم و 

بی دغدغه بوسیدم و 

این خوابِ خیالی تو را عاشق انگاشت…

خالق که خودش وعده‌ی یک زندگی از نو به دلم داد،

من باز به دنبالِ تو گشتم،

تو را آرزو کردم و

خدا باز به من تاخت…

در محفلِ نیکان لبِ من قهقهه‌ها می‌زد و سرمست‌ترین بود…

هیچ آدمکی در پس آن قهقهه‌ها بغض ندید،

غوغای مرا سخت نپنداشت…

تن رعشه گرفتم که مرا دیدی و انکار نکردی…

آن روز حقیقت که عیان شد،

دلِ من بیرقِ تسلیم برافراخت!

هشتاد و یکی شعر بگفتم که مرا دوست بخوانی

هشتاد و یک آن نام تو بود، شعر بهانه،

دلِ من دوست تو را داشت…