مپندار که از آستانه‌ی خاطرم رخت بربسته‌ای.

در ژرفای هزار توی خیالم، 

هنوز ردپای حضورت باقی‌ست…

هنوز سایه‌ی بودنت 

بر پیچ و تابِ سودایم سنگینی می‌کند…

آه اگر بدانی که چگونه شعله‌ی چشمانم را خاموش ساخته‌ام،

به چه سان تپش‌های قلب خائنم را در حصارِ سکوتی بی‌انتها فرو نشانده‌ام،

و شور و شرم زبانم را با دستانِ خود در هم شکسته‌ام…

آه اگر بدانی که چطور اشتیاقم را به بند کشیده‌ام،

چسان تمامِ تمنّایم را به خاکِ سردِ نسیان سپرده‌ام،

و حتّی حریر اندیشیدن به تو را در تاریکیِ خاموشِ خاطرم پنهان نموده‌ام…

من…

حتی این امان را به تو نخواهم داد که دریابی،

در گوشه‌ای از خیالم به تو می‌اندیشم…

امان نخواهم داد که بدانی پشتِ این حصارِ خنده‌ها، 

تابوتی افتاده است…

من امان نخواهم داد که بخوانی…

که بدانی…

که به دو راهیِ بی‌پایانِ تردید گرفتار آیی…