من از آینه‌ی چشمانِ تو هر روز بخوانم…

که تو میلی به منِ خسته‌ی غم‌دار نداری. 

عشق تو قسمتِ عالم، مهربانی نفس تو… 

سهم من از تو همین است که به من دل نسپاری.

من ندیدم به جهان چون نظرت فتنه‌گری را

چشمِ تو بود که نگذاشت مرا کار و قراری

آمدی، شوق شدی، شعله شدی، رفتی و گفتی

که تو را درد بدادم که بگویم که تو هم تاب نداری

تو از آنِ دگرانی، ولی آن گونه تو را می‌بینم

که خدا هم به نگاهم به تو دارد حسد و غبطه و زاری

سخت‌تر نیست در این عالمِ فانی، از آن لحظه‌ی تنها

که بدانی و بمانی و نخواهی که مرا دوست بخوانی

چه مرا مهر ببخشی، چه مرا ظلم بداری

من نگویم تو بمان، لیک بمان! ای که همه دار و نداری

دلِ من بسته به آن لحظه در آن عالم بعدیست که آیی

بغلم گیری و گویی که به صبرم، به وفایم، به همان راز نهانم وام‌داری